ततो ऽब्रवीन् महातेजा रामो लक्ष्मणम् अग्रतः। स्थितं प्राग्गामिनं वीरं याचमानं कृताञ्जलिम्।

मयाद्य सह सौमित्रे त्वयि गच्छति तद् वनम्। को भरिष्यति कौसल्यां सुमित्रां वा यशस्विनीम्।

अभिवर्षति कामैर् यः पर्जन्यः पृथिवीम् इव। स कामपाशपर्यस्तो महातेजा महीपतिः।

सा हि राज्यम् इदं प्राप्य नृपस्याश्वपतेः सुता। दुःखितानां सपत्नीनां न करिष्यति शोभनम्।

एवम् उक्तस् तु रामेण लक्ष्मणः श्लक्ष्णया गिरा। प्रत्युवाच तदा रामं वाक्यज्ञो वाक्यकोविदम्।

तवैव तेजसा वीर भरतः पूजयिष्यति। कौसल्यां च सुमित्रां च प्रयतो नात्र संशयः।

कौसल्या बिभृयाद् आर्या सहस्रम् अपि मद्विधान्। यस्याः सहस्रं ग्रामाणां संप्राप्तम् उपजीवनम्।

धनुर् आदाय सशरं खनित्रपिटकाधरः। अग्रतस् ते गमिष्यामि पन्थानम् अनुदर्शयन्।

आहरिष्यामि ते नित्यं मूलानि च फलानि च। वन्यानि यानि चान्यानि स्वाहाराणि तपस्विनाम्।

भवांस् तु सह वैदेह्या गिरिसानुषु रंस्यते। अहं सर्वं करिष्यामि जाग्रतः स्वपतश् च ते।

रामस् त्व् अनेन वाक्येन सुप्रीतः प्रत्युवाच तम्। व्रजापृच्छस्व सौमित्रे सर्वम् एव सुहृज्जनम्।

ये च राज्ञो ददौ दिव्ये महात्मा वरुणः स्वयम्। जनकस्य महायज्ञे धनुषी रौद्रदर्शने।

अभेद्यकवचे दिव्ये तूणी चाक्षयसायकौ। आदित्यविमलौ चोभौ खड्गौ हेमपरिष्कृतौ।

सत्कृत्य निहितं सर्वम् एतद् आचार्यसद्मनि। स त्वम् आयुधम् आदाय क्षिप्रम् आव्रज लक्ष्मण।

स सुहृज्जनम् आमन्त्र्य वनवासाय निश्चितः। इक्ष्वाकुगुरुम् आमन्त्र्य जग्राहायुधम् उत्तमम्।

तद् दिव्यं राजशार्दूलः सत्कृतं माल्यभूषितम्। रामाय दर्शयाम् आस सौमित्रिः सर्वम् आयुधम्।

तम् उवाचात्मवान् रामः प्रीत्या लक्ष्मणम् आगतम्। काले त्वम् आगतः सौम्य काङ्क्षिते मम लक्ष्मण।

अहं प्रदातुम् इच्छामि यद् इदं मामकं धनम्। ब्राह्मणेभ्यस् तपस्विभ्यस् त्वया सह परंतप।

वसन्तीह दृढं भक्त्या गुरुषु द्विजसत्तमाः। तेषाम् अपि च मे भूयः सर्वेषां चोपजीविनाम्।

वसिष्ठपुत्रं तु सुयज्ञम् आर्यं त्वम् आनयाशु प्रवरं द्विजानाम्। अभिप्रयास्यामि वनं समस्तान् अभ्यर्च्य शिष्टान् अपरान् द्विजातीन्।