एतत् तु वचनं श्रुत्वा सीता रामस्य दुःखिता। प्रसक्ताश्रुमुखी मन्दम् इदं वचनम् अब्रवीत्।

ये त्वया कीर्तिता दोषा वने वस्तव्यतां प्रति। गुणान् इत्य् एव तान् विद्धि तव स्नेहपुरस्कृतान्।

त्वया च सह गन्तव्यं मया गुरुजनाज्ञया। त्वद्वियोगेन मे राम त्यक्तव्यम् इह जीवितम्।

न च मां त्वत्समीपस्थम् अपि शक्नोति राघव। सुराणाम् ईश्वरः शक्रः प्रधर्षयितुम् ओजसा।

पतिहीना तु या नारी न सा शक्ष्यति जीवितुम्। कामम् एवंविधं राम त्वया मम विदर्शितम्।

अथ चापि महाप्राज्ञ ब्राह्मणानां मया श्रुतम्। पुरा पितृगृहे सत्यं वस्तव्यं किल मे वने।

लक्षणिभ्यो द्विजातिभ्यः श्रुत्वाहं वचनं गृहे। वनवासकृतोत्साहा नित्यम् एव महाबल।

आदेशो वनवासस्य प्राप्तव्यः स मया किल। सा त्वया सह तत्राहं यास्यामि प्रिय नान्यथा।

कृतादेशा भविष्यामि गमिष्यामि सह त्वया। कालश् चायं समुत्पन्नः सत्यवाग् भवतु द्विजः।

वनवासे हि जानामि दुःखानि बहुधा किल। प्राप्यन्ते नियतं वीर पुरुषैर् अकृतात्मभिः।

कन्यया च पितुर् गेहे वनवासः श्रुतो मया। भिक्षिण्याः साधुवृत्ताया मम मातुर् इहाग्रतः।

प्रसादितश् च वै पूर्वं त्वं वै बहुविधं प्रभो। गमनं वनवासस्य काङ्क्षितं हि सह त्वया।

कृतक्षणाहं भद्रं ते गमनं प्रति राघव। वनवासस्य शूरस्य चर्या हि मम रोचते।

शुद्धात्मन् प्रेमभावाद् धि भविष्यामि विकल्मषा। भर्तारम् अनुगच्छन्ती भर्ता हि मम दैवतम्।

प्रेत्यभावे ऽपि कल्याणः संगमो मे सह त्वया। श्रुतिर् हि श्रूयते पुण्या ब्राह्मणानां यशस्विनाम्।

इह लोके च पितृभिर् या स्त्री यस्य महामते। अद्भिर् दत्ता स्वधर्मेण प्रेत्यभावे ऽपि तस्य सा।

एवम् अस्मात् स्वकां नारीं सुवृत्तां हि पतिव्रताम्। नाभिरोचयसे नेतुं त्वं मां केनेह हेतुना।

भक्तां पतिव्रतां दीनां मां समां सुखदुःखयोः। नेतुम् अर्हसि काकुत्स्थ समानसुखदुःखिनीम्।

यदि मां दुःखिताम् एवं वनं नेतुं न चेच्छसि। विषम् अग्निं जलं वाहम् आस्थास्ये मृत्युकारणात्।

एवं बहुविधं तं सा याचते गमनं प्रति। नानुमेने महाबाहुस् तां नेतुं विजनं वनम्।

एवम् उक्ता तु सा चिन्तां मैथिली समुपागता। स्नापयन्तीव गाम् उष्णैर् अश्रुभिर् नयनच्युतैः।

चिन्तयन्तीं तथा तां तु निवर्तयितुम् आत्मवान्। क्रोधाविष्टां तु वैदेहीं काकुत्स्थो बह्व् असान्त्वयत्।