धृतराष्ट्र उवाच। उपप्लव्याद् इह क्षत्तर् उपयातो जनार्दनः। वृकस्थले निवसति स च प्रातर् इहेष्यति।

आहुकानाम् अधिपतिः पुरोगः सर्वसात्वताम्। महामना महावीर्यो महामात्रो जनार्दनः।

स्फीतस्य वृष्णिवंशस्य भर्ता गोप्ता च माधवः। त्रयाणाम् अपि लोकानां भगवान् प्रपितामहः।

वृष्ण्यन्धकाः सुमनसो यस्य प्रज्ञाम् उपासते। आदित्या वसवो रुद्रा यथा बुद्धिं बृहस्पतेः।

तस्मै पूजां प्रयोक्ष्यामि दाशार्हाय महात्मने। प्रत्यक्षं तव धर्मज्ञ तन् मे कथयतः शृणु।

एकवर्णैः सुकृष्णाङ्गैर् बाह्लिजातैर् हयोत्तमैः। चतुर्युक्तान् रथांस् तस्मै रौक्मान् दास्यामि षोडश।

नित्यप्रभिन्नान् मातङ्गान् ईषादन्तान् प्रहारिणः। अष्टानुचरम् एकैकम् अष्टौ दास्यामि केशवे।

दासीनाम् अप्रजातानां शुभानां रुक्मवर्चसाम्। शतम् अस्मै प्रदास्यामि दासानाम् अपि तावतः।

आविकं बहु सुस्पर्शं पार्वतीयैर् उपाहृतम्। तद् अप्य् अस्मै प्रदास्यामि सहस्राणि दशाष्ट च।

अजिनानां सहस्राणि चीनदेशोद्भवानि च। तान्य् अप्य् अस्मै प्रदास्यामि यावद् अर्हति केशवः।

दिवा रात्रौ च भात्य् एष सुतेजा विमलो मणिः। तम् अप्य् अस्मै प्रदास्यामि तम् अप्य् अर्हति केशवः।

एकेनापि पतत्य् अह्ना योजनानि चतुर्दश। यानम् अश्वतरीयुक्तं दास्ये तस्मै तद् अप्य् अहम्।

यावन्ति वाहनान्य् अस्य यावन्तः पुरुषाश् च ते। ततो ऽष्टगुणम् अप्य् अस्मै भोज्यं दास्याम्य् अहं सदा।

मम पुत्राश् च पौत्राश् च सर्वे दुर्योधनाद् ऋते। प्रत्युद्यास्यन्ति दाशार्हं रथैर् मृष्टैर् अलंकृताः।

स्वलंकृताश् च कल्याण्यः पादैर् एव सहस्रशः। वारमुख्या महाभागं प्रत्युद्यास्यन्ति केशवम्।

नगराद् अपि याः काश् चिद् गमिष्यन्ति जनार्दनम्। द्रष्टुं कन्याश् च कल्याण्यस् ताश् च यास्यन्त्य् अनावृताः।

सस्त्रीपुरुषबालं हि नगरं मधुसूदनम्। उदीक्षते महात्मानं भानुमन्तम् इव प्रजाः।

महाध्वजपताकाश् च क्रियन्तां सर्वतोदिशम्। जलावसिक्तो विरजाः पन्थास् तस्येति चान्वशात्।

दुःशासनस्य च गृहं दुर्योधनगृहाद् वरम्। तद् अस्य क्रियतां क्षिप्रं सुसंमृष्टम् अलंकृतम्।

एतद् धि रुचिराकारैः प्रासादैर् उपशोभितम्। शिवं च रमणीयं च सर्वर्तु सुमहाधनम्।

सर्वम् अस्मिन् गृहे रत्नं मम दुर्योधनस्य च। यद् यद् अर्हेत् स वार्ष्णेयस् तत् तद् देयम् असंशयम्।