नारद उवाच। अथ प्रचलितः स्थानाद् आसनाच् च परिच्युतः। कम्पितेनैव मनसा धर्षितः शोकवह्निना।

म्लानस्रग्भ्रष्टविज्ञानः प्रभ्रष्टमुकुटाङ्गदः। विघूर्णन् स्रस्तसर्वाङ्गः प्रभ्रष्टाभरणाम्बरः।

अदृश्यमानस् तान् पश्यन्न् अपश्यंश् च पुनः पुनः। शून्यः शून्येन मनसा प्रपतिष्यन् महीतलम्।

किं मया मनसा ध्यातम् अशुभं धर्मदूषणम्। येनाहं चलितः स्थानाद् इति राजा व्यचिन्तयत्।

ते तु तत्रैव राजानः सिद्धाश् चाप्सरसस् तथा। अपश्यन्त निरालम्बं ययातिं तं परिच्युतम्।

अथैत्य पुरुषः कश् चित् क्षीणपुण्यनिपातकः। ययातिम् अब्रवीद् राजन् देवराजस्य शासनात्।

अतीव मदमत्तस् त्वं न कं चिन् नावमन्यसे। मानेन भ्रष्टः स्वर्गस् ते नार्हस् त्वं पार्थिवात्मज। न च प्रज्ञायसे गच्छ पतस्वेति तम् अब्रवीत्।

पतेयं सत्स्व् इति वचस् त्रिर् उक्त्वा नहुषात्मजः। पतिष्यंश् चिन्तयाम् आस गतिं गतिमतां वरः।

एतस्मिन्न् एव काले तु नैमिषे पार्थिवर्षभान्। चतुरो ऽपश्यत नृपस् तेषां मध्ये पपात सः।

प्रतर्दनो वसुमनाः शिबिरौशीनरो ऽष्टकः। वाजपेयेन यज्ञेन तर्पयन्ति सुरेश्वरम्।

तेषाम् अध्वरजं धूमं स्वर्गद्वारम् उपस्थितम्। ययातिर् उपजिघ्रन् वै निपपात महीं प्रति।

भूमौ स्वर्गे च संबद्धां नदीं धूममयीं नृपः। स गङ्गाम् इव गच्छन्तीम् आलम्ब्य जगतीपतिः।

श्रीमत्स्व् अवभृथाग्र्येषु चतुर्षु प्रतिबन्धुषु। मध्ये निपतितो राजा लोकपालोपमेषु च।

चतुर्षु हुतकल्पेषु राजसिंहमहाग्निषु। पपात मध्ये राजर्षिर् ययातिः पुण्यसंक्षये।

तम् आहुः पार्थिवाः सर्वे प्रतिमानम् इव श्रियः। को भवान् कस्य वा बन्धुर् देशस्य नगरस्य वा।

यक्षो वाप्य् अथ वा देवो गन्धर्वो राक्षसो ऽपि वा। न हि मानुषरूपो ऽसि को वार्थः काङ्क्षितस् त्वया।

ययातिर् उवाच। ययातिर् अस्मि राजर्षिः क्षीणपुण्यश् च्युतो दिवः। पतेयं सत्स्व् इति ध्यायन् भवत्सु पतितस् ततः।

राजान ऊचुः। सत्यम् एतद् भवतु ते काङ्क्षितं पुरुषर्षभ। सर्वेषां नः क्रतुफलं धर्मश् च प्रतिगृह्यताम्।

ययातिर् उवाच। नाहं प्रतिग्रहधनो ब्राह्मणः क्षत्रियो ह्य् अहम्। न च मे प्रवणा बुद्धिः परपुण्यविनाशने।

नारद उवाच। एतस्मिन्न् एव काले तु मृगचर्याक्रमागताम्। माधवीं प्रेक्ष्य राजानस् ते ऽभिवाद्येदम् अब्रुवन्।

किम् आगमनकृत्यं ते किं कुर्वः शासनं तव। आज्ञाप्या हि वयं सर्वे तव पुत्रास् तपोधने।

तेषां तद् भाषितं श्रुत्वा माधवी परया मुदा। पितरं समुपागच्छद् ययातिं सा ववन्द च।

दृष्ट्वा मूर्ध्ना नतान् पुत्रांस् तापसी वाक्यम् अब्रवीत्। दौहित्रास् तव राजेन्द्र मम पुत्रा न ते पराः। इमे त्वां तारयिष्यन्ति दिष्टम् एतत् पुरातनम्।

अहं ते दुहिता राजन् माधवी मृगचारिणी। मयाप्य् उपचितो धर्मस् ततो ऽर्धं प्रतिगृह्यताम्।

यस्माद् राजन् नराः सर्वे अपत्यफलभागिनः। तस्माद् इच्छन्ति दौहित्रान् यथा त्वं वसुधाधिप।

ततस् ते पार्थिवाः सर्वे शिरसा जननीं तदा। अभिवाद्य नमस्कृत्य मातामहम् अथाब्रुवन्।

उच्चैर् अनुपमैः स्निग्धैः स्वरैर् आपूर्य मेदिनीम्। मातामहं नृपतयस् तारयन्तो दिवश् च्युतम्।

अथ तस्माद् उपगतो गालवो ऽप्य् आह पार्थिवम्। तपसो मे ऽष्टभागेन स्वर्गम् आरोहतां भवान्।