विसृज्य लक्ष्मणं रामो दुःखशोकसमन्वितः। पुरोधसं मन्त्रिणश् च नैगमांश् चेदम् अब्रवीत्।

अद्य राज्ये ऽभिषेक्ष्यामि भरतं धर्मवत्सलम्। अयोध्यायां पतिं वीरं ततो यास्याम्य् अहं वनम्।

प्रवेशयत संभारान् मा भूत् कालात्ययो यथा। अद्यैवाहं गमिष्यामि लक्ष्मणेन गतां गतिम्।

तच् छ्रुत्वा राघवेणोक्तं सर्वाः प्रकृतयो भृशम्। मूर्धभिः प्रणता भूमौ गतसत्त्वा इवाभवन्।

भरतश् च विसंज्ञो ऽभूच् छ्रुत्वा रामस्य भाषितम्। राज्यं विगर्हयाम् आस राघवं चेदम् अब्रवीत्।

सत्येन हि शपे राजन् स्वर्गलोके न चैव हि। न कामये यथा राज्यं त्वां विना रघुनन्दन।

इमौ कुशीलवौ राजन्न् अभिषिञ्च नराधिप। कोसलेषु कुशं वीरम् उत्तरेषु तथा लवम्।

शत्रुघ्नस्य तु गच्छन्तु दूतास् त्वरितविक्रमाः। इदं गमनम् अस्माकं स्वर्गायाख्यान्तु माचिरम्।

तच् छ्रुत्वा भरतेनोक्तं दृष्ट्वा चापि ह्य् अधो मुखान्। पौरान् दुःखेन संतप्तान् वसिष्ठो वाक्यम् अब्रवीत्।

वत्स राम इमाः पश्य धरणीं प्रकृतीर् गताः। ज्ञात्वैषाम् ईप्सितं कार्यं मा चैषां विप्रियं कृथाः।

वसिष्ठस्य तु वाक्येन उत्थाप्य प्रकृतीजनम्। किं करोमीति काकुत्स्थः सर्वान् वचनम् अब्रवीत्।

ततः सर्वाः प्रकृतयो रामं वचनम् अब्रुवन्। गच्छन्तम् अनुगच्छामो यतो राम गमिष्यसि।

एषा नः परमा प्रीतिर् एष धर्मः परो मतः। हृद्गता नः सदा तुष्टिस् तवानुगमने दृढा।

पौरेषु यदि ते प्रीतिर् यदि स्नेहो ह्य् अनुत्तमः। सपुत्रदाराः काकुत्स्थ समं गच्छाम सत्पथम्।

तपोवनं वा दुर्गं वा नदीम् अम्भोनिधिं तथा। वयं ते यदि न त्याज्याः सर्वान् नो नय ईश्वर।

स तेषां निश्चयं ज्ञात्वा कृतान्तं च निरीक्ष्यच। पौराणां दृढभक्तिं च बाढम् इत्य् एव सो ऽब्रवीत्।

एवं विनिश्चयं कृत्वा तस्मिन्न् अहनि राघवः। कोसलेषु कुशं वीरम् उत्तरेषु तथा लवम्।

अभिषिञ्चन् महात्मानाव् उभाव् एव कुशीलवौ। रथानां तु सहस्राणि त्रीणि नागायुतानि च।

दश चाश्वसहस्राणि एकैकस्य धनं ददौ। बहुरत्नौ बहुधनौ हृष्टपुष्टजनावृतौ।

अभिषिच्य तु तौ वीरौ प्रस्थाप्य स्वपुरे तथा। दूतान् संप्रेषयाम् आस शत्रुघ्नाय महात्मने।