भुक्त्वा तु भाषितं वाक्यं मम राम शुभाक्षरम्। प्राञ्जलिः प्रत्युवाचेदं स स्वर्गी रघुनन्दन।

शृणु ब्रह्मन् यथावृत्तं ममैतत् सुखदुःखयोः। दुरतिक्रमणीयं हि यथा पृच्छसि मां द्विज।

पुरा वैदर्भको राजा पिता मम महायशाः। सुदेव इति विख्यातस् त्रिषु लोकेषु वीर्यवान्।

तस्य पुत्रद्वयं ब्रह्मन् द्वाभ्यां स्त्रीभ्याम् अजायत। अहं श्वेत इति ख्यातो यवीयान् सुरथो ऽभवत्।

ततः पितरि स्वर्याते पौरा माम् अभ्यषेचयन्। तत्राहं कृतवान् राज्यं धर्मेण सुसमाहितः।

एवं वर्षसहस्राणि समतीतानि सुव्रत। राज्यं कारयतो ब्रह्मन् प्रजा धर्मेण रक्षतः।

सो ऽहं निमित्ते कस्मिंश् चिद् विज्ञातायुर् द्विजोत्तम। कालधर्मं हृदि न्यस्य ततो वनम् उपागमम्।

सो ऽहं वनम् इदं दुर्गं मृगपक्षिविवर्जितम्। तपश् चर्तुं प्रविष्टो ऽस्मि समीपे सरसः शुभे।

भ्रातरं सुरथं राज्ये अभिषिच्य नराधिपम्। इदं सरः समासाद्य तपस् तप्तं मया चिरम्।

सो ऽहं वर्षसहस्राणि तपस् त्रीणि महामुने। तप्त्वा सुदुष्करं प्राप्तो ब्रह्मलोकम् अनुत्तमम्।

ततो मां स्वर्गसंस्थं वै क्षुत्पिपासे द्विजोत्तम। बाधेते परमोदार ततो ऽहं व्यथितेन्द्रियः।

गत्वा त्रिभुवणश्रेष्ठं पितामहम् उवाच ह। भगवन् ब्रह्मलोको ऽयं क्षुत्पिपासाविवर्जितः।

कस्येयं कर्मणः प्राप्तिः क्षुत्पिपासावशो ऽस्मि यत्। आहारः कश् च मे देव तन् मे ब्रूहि पितामह।

पितामहस् तु माम् आह तवाहारः सुदेवज। स्वादूनि स्वानि मांसानि तानि भक्षय नित्यशः।

स्वशरीरं त्वया पुष्टं कुर्वता तप उत्तमम्। अनुप्तं रोहते श्वेत न कदा चिन् महामते।

दत्तं न ते ऽस्ति सूक्ष्मो ऽपि वने सत्त्वनिषेविते। तेन स्वर्गगतो वत्स बाध्यसे क्षुत्पिपासया।

स त्वं सुपुष्टम् आहारैः स्वशरीरम् अनुत्तमम्। भक्षयस्वामृतरसं सा ते तृप्तिर् भविष्यति।

यदा तु तद् वनं श्वेत अगस्त्यः सुमहान् ऋषिः। आक्रमिष्यति दुर्धर्षस् तदा कृच्छाद् विमोक्ष्यसे।

स हि तारयितुं सौम्य शक्तः सुरगणान् अपि। किं पुनस् त्वां महाबाहो क्षुत्पिपासावशं गतम्।

सो ऽहं भगवतः श्रुत्वा देवदेवस्य निश्चयम्। आहारं गर्हितं कुर्मि स्वशरीरं द्विजोत्तम।

बहून् वर्षगणान् ब्रह्मन् भुज्यमानम् इदं मया। क्षयं नाभ्येति ब्रह्मर्षे तृप्तिश् चापि ममोत्तमा।

तस्य मे कृच्छ्रभूतस्य कृच्छ्राद् अस्माद् विमोक्षय। अन्येषाम् अगतिर् ह्य् अत्र कुम्भयोनिम् ऋते द्विजम्।

इदम् आभरणं सौम्य तारणार्थं द्विजोत्तम। प्रतिगृह्णीष्व ब्रह्मर्षे प्रसादं कर्तुम् अर्हसि।

तस्याहं स्वर्गिणो वाक्यं श्रुत्वा दुःखसमन्वितम्। तारणायोपजग्राह तद् आभरणम् उत्तमम्।

मया प्रतिगृहीते तु तस्मिन्न् आभरणे शुभे। मानुषः पूर्वको देहो राजर्षेः स ननाश ह।

प्रनष्टे तु शरीरे ऽसौ राजर्षिः परया मुदा। तृप्तः प्रमुदितो राजा जगाम त्रिदिवं पुनः।

तेनेदं शक्रतुल्येन दिव्यम् आभरणं मम। तस्मिन् निमित्ते काकुत्स्थ दत्तम् अद्भुतदर्शनम्।