आश्रमं प्रति याते तु खरे खरपराक्रमे। तान् एवौत्पातिकान् रामः सह भ्रात्रा ददर्श ह।

तान् उत्पातान् महाघोरान् उत्थितान् रोमहर्षणान्। प्रजानाम् अहितान् दृष्ट्वा वाक्यं लक्ष्मणम् अब्रवीत्।

इमान् पश्य महाबाहो सर्वभूतापहारिणः। समुत्थितान् महोत्पातान् संहर्तुं सर्वराक्षसान्।

अमी रुधिरधारास् तु विसृजन्तः खरस्वनान्। व्योम्नि मेघा विवर्तन्ते परुषा गर्दभारुणाः।

सधूमाश् च शराः सर्वे मम युद्धाभिनन्दिनः। रुक्मपृष्ठानि चापानि विवेष्टन्ते च लक्ष्मण।

यादृशा इह कूजन्ति पक्षिणो वनचारिणः। अग्रतो नो भयं प्राप्तं संशयो जीवितस्य च।

संप्रहारस् तु सुमहान् भविष्यति न संशयः। अयम् आख्याति मे बाहुः स्फुरमाणो मुहुर् मुहुः।

संनिकर्षे तु नः शूर जयं शत्रोः पराजयम्। सुप्रभं च प्रसन्नं च तव वक्त्रं हि लक्ष्यते।

उद्यतानां हि युद्धार्थं येषां भवति लक्ष्मणः। निष्प्रभं वदनं तेषां भवत्य् आयुः परिक्षयः।

अनागतविधानं तु कर्तव्यं शुभम् इच्छता। आपदं शङ्कमानेन पुरुषेण विपश्चिता।

तस्माद् गृहीत्वा वैदेहीं शरपाणिर् धनुर्धरः। गुहाम् आश्रयशैलस्य दुर्गां पादपसंकुलाम्।

प्रतिकूलितुम् इच्छामि न हि वाक्यम् इदं त्वया। शापितो मम पादाभ्यां गम्यतां वत्स माचिरम्।

एवम् उक्तस् तु रामेण लक्ष्मणः सह सीतया। शरान् आदाय चापं च गुहां दुर्गां समाश्रयत्।

तस्मिन् प्रविष्टे तु गुहां लक्ष्मणे सह सीतया। हन्त निर्युक्तम् इत्य् उक्त्वा रामः कवचम् आविशत्।

सा तेनाग्निनिकाशेन कवचेन विभूषितः। बभूव रामस् तिमिरे विधूमो ऽग्निर् इवोत्थितः।

स चापम् उद्यम्य महच् छरान् आदाय वीर्यवान्। बभूवावस्थितस् तत्र ज्यास्वनैः पूरयन् दिशः।

ततो देवाः सगन्धर्वाः सिद्धाश् च सह चारणैः। ऊचुः परमसंत्रस्ता गुह्यकाश् च परस्परम्।

चतुर्दश सहस्राणि रक्षसां भीमकर्मणाम्। एकश् च रामो धर्मात्मा कथं युद्धं भविष्यति।

ततो गम्भीरनिर्ह्रादं घोरवर्मायुधध्वजम्। अनीकं यातुधानानां समन्तात् प्रत्यदृश्यत।

सिंहनादं विसृजताम् अन्योन्यम् अभिगर्जताम्। चापानि विस्फरयतां जृम्भतां चाप्य् अभीक्ष्णशः।

विप्रघुष्टस्वनानां च दुन्दुभींश् चापि निघ्नताम्। तेषां सुतुमुलः शब्दः पूरयाम् आस तद् वनम्।

तेन शब्देन वित्रस्ताः श्वापदा वनचारिणः। दुद्रुवुर् यत्र निःशब्दं पृष्ठतो नावलोकयन्।

तत् त्व् अनीकं महावेगं रामं समुपसर्पत। घृतनानाप्रहरणं गम्भीरं सागरोपमम्।

रामो ऽपि चारयंश् चक्षुः सर्वतो रणपण्डितः। ददर्श खरसैन्यं तद् युद्धाभिमुखम् उद्यतम्।

वितत्य च धनुर् भीमं तूण्याश् चोद्धृत्य सायकान्। क्रोधम् आहारयत् तीव्रं वधार्थं सर्वरक्षसाम्।

दुष्प्रेक्ष्यः सो ऽभवत् क्रुद्धो युगान्ताग्निर् इव ज्वलन्। तं दृष्ट्वा तेजसाविष्टं प्राव्यथन् वनदेवताः।

तस्य क्रुद्धस्य रूपं तु रामस्य ददृशे तदा। दक्षस्येव क्रतुं हन्तुम् उद्यतस्य पिनाकिनः।