ततो रजन्यां व्युष्टायां लक्ष्मणो दीनचेतनः। सुमन्त्रम् अब्रवीद् वाक्यं मुखेन परिशुष्यता।

सारथे तुरगाञ् शीघ्रं योजयस्व रथोत्तमे। स्वास्तीर्णं राजभवनात् सीतायाश् चासनं शुभम्।

सीता हि राजभवनाद् आश्रमं पुण्यकर्मणाम्। मया नेया महर्षीणां शीघ्रम् आनीयतां रथः।

सुमन्त्रस् तु तथेत्य् उक्त्वा युक्तं परमवाजिभिः। रथं सुरुचिरप्रख्यं स्वास्तीर्णं सुखशय्यया।

आदायोवाच सौमित्रिं मित्राणां हर्षवर्धनम्। रथो ऽयं समनुप्राप्तो यत् कार्यं क्रियतां प्रभो।

एवम् उक्तः सुमन्त्रेण राजवेश्म स लक्ष्मणः। प्रविश्य सीताम् आसाद्य व्याजहार नरर्षभः।

गङ्गातीरे मया देवि मुनीनाम् आश्रमे शुभे। शीघ्रं गत्वोपनेयासि शासनात् पार्थिवस्य नः।

एवम् उक्ता तु वैदेही लक्ष्मणेन महात्मना। प्रहर्षम् अतुलं लेभे गमनं चाभ्यरोचयत्।

वासांसि च महार्हाणि रत्नानि विविधानि च। गृहीत्वा तानि वैदेही गमनायोपचक्रमे।

इमानि मुनिपत्नीनां दास्याम्य् आभरणान्य् अहम्। सौमित्रिस् तु तथेत्य् उक्त्वा रथम् आरोप्य मैथिलीम्। प्रययौ शीघ्रतुरगो रामस्याज्ञाम् अनुस्मरन्।

अब्रवीच् च तदा सीता लक्ष्मणं लक्ष्मिवर्धनम्। अशुभानि बहून्य् अद्य पश्यामि रघुनन्दन।

नयनं मे स्फुरत्य् अद्य गात्रोत्कम्पश् च जायते। हृदयं चैव सौमित्रे अस्वस्थम् इव लक्षये।

औत्सुक्यं परमं चापि अधृतिश् च परा मम। शून्याम् इव च पश्यामि पृथिवीं पृथुलोचन।

अपि स्वस्ति भवेत् तस्य भ्रातुस् ते भ्रातृभिः सह। श्वश्रूणां चैव मे वीर सर्वासाम् अविशेषतः।

पुरे जनपदे चैव कुशलं प्राणिनाम् अपि। इत्य् अञ्जलिकृता सीता देवता अभ्ययाचत।

लक्ष्मणो ऽर्थं तु तं श्रुत्वा शिरसा वन्द्य मैथिलीम्। शिवम् इत्य् अब्रवीद् धृष्टो हृदयेन विशुष्यता।

ततो वासम् उपागम्य गोमतीतीर आश्रमे। प्रभाते पुनर् उत्थाय सौमित्रिः सूतम् अब्रवीत्।

योजयस्व रथं शीघ्रम् अद्य भागीरथीजलम्। शिरसा धारयिष्यामि त्र्यम्बकः पर्वते यथा।

सो ऽश्वान् विचारयित्वाशु रथे युक्त्वा मनोजवान्। आरोहस्वेति वैदेहीं सूतः प्राञ्जलिर् अब्रवीत्।

सा तु सूतस्य वचनाद् आरुरोह रथोत्तमम्। सीता सौमित्रिणा सार्धं सुमन्त्रेण च धीमता।

अथार्धदिवसं गत्वा भागीरथ्या जलाशयम्। निरीक्ष्य लक्ष्मणो दीनः प्ररुरोद महास्वनम्।

सीता तु परमायत्ता दृष्ट्वा लक्ष्मणम् आतुरम्। उवाच वाक्यं धर्मज्ञ किम् इदं रुद्यते त्वया।

जाह्नवीतीरम् आसाद्य चिराभिलषितं मम। हर्षकाले किम् अर्थं मां विषादयसि लक्ष्मण।

नित्यं त्वं रामपादेषु वर्तसे पुरुषर्षभ। कच्चिद् विनाकृतस् तेन द्विरात्रे शोकम् आगतः।

ममापि दयितो रामो जीवितेनापि लक्ष्मण। न चाहम् एवं शोचामि मैवं त्वं बालिशो भव।

तारयस्व च मां गङ्गां दर्शयस्व च तापसान्। ततो धनानि वासांसि दास्याम्य् आभरणानि च।

ततः कृत्वा महर्षीणां यथार्हम् अभिवादनम्। तत्र चैकां निशाम् उष्य यास्यामस् तां पुरीं पुनः।

तस्यास् तद् वचनं श्रुत्वा प्रमृज्य नयने शुभे। तितीर्षुर् लक्ष्मणो गङ्गां शुभां नावम् उपाहरत्।