विसृज्य तु सुहृद्वर्गं बुद्ध्या निश्चित्य राघवः। समीपे द्वाःस्थम् आसीनम् इदं वचनम् अब्रवीत्।

शीघ्रम् आनय सौमित्रिं लक्ष्मणं शुभलक्षणम्। भरतं च महाबाहुं शत्रुघ्नं चापराजितम्।

रामस्य भाषितं श्रुत्वा द्वाःस्थो मूर्ध्नि कृताञ्जलिः। लक्ष्मणस्य गृहं गत्वा प्रविवेशानिवारितः।

उवाच च तदा वाक्यं वर्धयित्वा कृताञ्जलिः। द्रष्टुम् इच्छति राजा त्वां गम्यतां तत्र मा चिरम्।

बाढम् इत्य् एव सौमित्रिः श्रुत्वा राघवशासनम्। प्राद्रवद् रथम् आरुह्य राघवस्य निवेशनम्।

प्रयान्तं लक्ष्मणं दृष्ट्वा द्वाःस्थो भरतम् अन्तिकात्। उवाच प्राञ्जलिर् वाक्यं राजा त्वां द्रष्टुम् इच्छति।

भरतस् तु वचः श्रुत्वा द्वाःस्थाद् रामसमीरितम्। उत्पपातासनात् तूर्णं पद्भ्याम् एव ततो ऽगमत्।

दृष्ट्वा प्रयान्तं भरतं त्वरमाणः कृताञ्जलिः। शत्रुघ्नभवनं गत्वा ततो वाक्यं जगाद ह।

एह्य् आगच्छ रघुश्रेष्ठ राजा त्वां द्रष्टुम् इच्छति। गतो हि लक्ष्मणः पूर्वं भरतश् च महायशाः।

श्रुत्वा तु वचनं तस्य शत्रुघ्नो रामशासनम्। शिरसा वन्द्य धरणीं प्रययौ यत्र राघवः।

कुमारान् आगताञ् श्रुत्वा चिन्ताव्याकुलितेन्द्रियः। अवाक्शिरा दीनमना द्वाःस्थं वचनम् अब्रवीत्।

प्रवेशय कुमारांस् त्वं मत्समीपं त्वरान्वितः। एतेषु जीवितं मह्यम् एते प्राणा बहिश्चराः।

आज्ञप्तास् तु नरेन्द्रेण कुमाराः शुक्लवाससः। प्रह्वाः प्राञ्जलयो भूत्वा विविशुस् ते समाहिताः।

ते तु दृष्ट्वा मुखं तस्य सग्रहं शशिनं यथा। संध्यागतम् इवादित्यं प्रभया परिवर्जितम्।

बाष्पपूर्णे च नयने दृष्ट्वा रामस्य धीमतः। हतशोभं यथा पद्मं मुखं वीक्ष्य च तस्य ते।

ततो ऽभिवाद्य त्वरिताः पादौ रामस्य मूर्धभिः। तस्थुः समाहिताः सर्वे रामश् चाश्रूण्य् अवर्तयत्।

तान् परिष्वज्य बाहुभ्याम् उत्थाप्य च महाभुजः। आसनेष्व् आध्वम् इत्य् उक्त्वा ततो वाक्यं जगाद ह।

भवन्तो मम सर्वस्वं भवन्तो मम जीवितम्। भवद्भिश् च कृतं राज्यं पालयामि नरेश्वराः।

भवन्तः कृतशास्त्रार्था बुद्धौ च परिनिष्ठिताः। संभूय च मदर्थो ऽयम् अन्वेष्टव्यो नरेश्वराः।