अर्जुनेन विमुक्तस् तु रावणो राक्षसाधिपः। चचार पृथिवीं सर्वाम् अनिर्विण्णस् तथा कृतः।

राक्षसं वा मनुष्यं वा शृणुते यं बलाधिकम्। रावणस् तं समासाद्य युद्धे ह्वयति दर्पितः।

ततः कदा चित् किष्किन्धां नगरीं वालिपालिताम्। गत्वाह्वयति युद्धाय वालिनं हेममालिनम्।

ततस् तं वानरामात्यस् तारस् तारापिता प्रभुः। उवाच रावणं वाक्यं युद्धप्रेप्सुम् उपागतम्।

राक्षसेन्द्र गतो वाली यस् ते प्रतिबलो भवेत्। नान्यः प्रमुखतः स्थातुं तव शक्तः प्लवंगमः।

चतुर्भ्यो ऽपि समुद्रेभ्यः संध्याम् अन्वास्य रावण। इमं मुहूर्तम् आयाति वाली तिष्ठ मुहूर्तकम्।

एतान् अस्थिचयान् पश्य य एते शङ्खपाण्डुराः। युद्धार्थिनाम् इमे राजन् वानराधिपतेजसा।

यद् वामृतरसः पीतस् त्वया रावणराक्षस। तथा वालिनम् आसाद्य तदन्तं तव जीवितम्।

अथ वा त्वरसे मर्तुं गच्छ दक्षिणसागरम्। वालिनं द्रक्ष्यसे तत्र भूमिष्ठम् इव भास्करम्।

स तु तारं विनिर्भर्त्स्य रावणो राक्षसेश्वरः। पुष्पकं तत् समारुह्य प्रययौ दक्षिणार्णवम्।

तत्र हेमगिरिप्रख्यं तरुणार्कनिभाननम्। रावणो वालिनं दृष्ट्वा संध्योपासनतत्परम्।

पुष्पकाद् अवरुह्याथ रावणो ऽञ्जनसंनिभः। ग्रहीतुं वालिनं तूर्णं निःशब्दपदम् आद्रवत्।

यदृच्छयोन्मीलयता वालिनापि स रावणः। पापाभिप्रायवान् दृष्टश् चकार न च संभ्रमम्।

शशम् आलक्ष्य सिंहो वा पन्नगं गरुडो यथा। न चिन्तयति तं वाली रावणं पापनिश्चयम्।

जिघृक्षमाणम् अद्यैनं रावणं पापबुद्धिनम्। कक्षावलम्बिनं कृत्वा गमिष्यामि महार्णवान्।

द्रक्ष्यन्त्य् अरिं ममाङ्कस्थं स्रंसितोरुकराम्बरम्। लम्बमानं दशग्रीवं गरुडस्येव पन्नगम्।

इत्य् एवं मतिम् आस्थाय वाली कर्णम् उपाश्रितः। जपन् वै नैगमान् मन्त्रांस् तस्थौ पर्वतराड् इव।

ताव् अन्योन्यं जिघृक्षन्तौ हरिराक्षसपार्थिवौ। प्रयत्नवन्तौ तत् कर्म ईहतुर् बलदर्पितौ।

हस्तग्राह्यं तु तं मत्वा पादशब्देन रावणम्। पराङ्मुखो ऽपि जग्राह वाली सर्पम् इवाण्डजः।

ग्रहीतुकामं तं गृह्य रक्षसाम् ईश्वरं हरिः। खम् उत्पपात वेगेन कृत्वा कक्षावलम्बिनम्।

स तं पीड्दयमानस् तु वितुदन्तं नखैर् मुहुः। जहार रावणं वाली पवनस् तोयदं यथा।

अथ ते राक्षसामात्या ह्रियमाणे दशानने। मुमोक्षयिषवो घोरा रवमाणा ह्य् अभिद्रवन्।

अन्वीयमानस् तैर् वाली भ्राजते ऽम्बरमध्यगः। अन्वीयमानो मेघौघैर् अम्बरस्थ इवांशुमान्।

ते ऽशक्नुवन्तः संप्राप्तं वालिनं राक्षसोत्तमाः। तस्य बाहूरुवेगेन परिश्रान्तः पतन्ति च।

वालिमार्गाद् अपाक्रामन् पर्वतेन्द्रा हि गच्छतः।

अपक्षिगणसंपातो वानरेन्द्रो महाजवः। क्रमशः सागरान् सर्वान् संध्याकालम् अवन्दत।

सभाज्यमानो भूतैस् तु खेचरैः खेचरो हरिः। पश्चिमं सागरं वाली आजगाम सरावणः।

तत्र संध्याम् उपासित्वा स्नात्वा जप्त्वा च वानरः। उत्तरं सागरं प्रायाद् वहमानो दशाननम्।

उत्तरे सागरे संध्याम् उपासित्वा दशाननम्। वहमानो ऽगमद् वाली पूर्वम् अम्बुमहानिधिम्।

तत्रापि संध्याम् अन्वास्य वासविः स हरीश्वरः। किष्किन्धाभिमुखो गृह्य रावणं पुनर् आगमत्।

चतुर्ष्व् अपि समुद्रेषु संध्याम् अन्वास्य वानरः। रावणोद्वहनश्रान्तः किष्किन्धोपवने ऽपतत्।

रावणं तु मुमोचाथ स्वकक्षात् कपिसत्तमः। कुतस् त्वम् इति चोवाच प्रहसन् रावणं प्रति।

विस्मयं तु महद् गत्वा श्रमलोकनिरीक्षणः। राक्षसेशो हरीशं तम् इदं वचनम् अब्रवीत्।

वानरेन्द्र महेन्द्राभ राक्षसेन्द्रो ऽस्मि रावणः। युद्धेप्सुर् अहं संप्राप्तः स चाद्यासादितस् त्वया।

अहो बलम् अहो वीर्यम् अहो गम्भीरता च ते। येनाहं पशुवद् गृह्य भ्रामितश् चतुरो ऽर्णवान्।

एवम् अश्रान्तवद् वीर शीघ्रम् एव च वानर। मां चैवोद्वहमानस् तु को ऽन्यो वीरः क्रमिष्यति।

त्रयाणाम् एव भूतानां गतिर् एषा प्लवंगम। मनोऽनिलसुपर्णानां तव वा नात्र संशयः।

सो ऽहं दृष्टबलस् तुभ्यम् इच्छामि हरिपुंगव। त्वया सह चिरं सख्यं सुस्निग्धं पावकाग्रतः।

दाराः पुत्राः पुरं राष्ट्रं भोगाच्छादनभोजनम्। सर्वम् एवाविभक्तं नौ भविष्यति हरीश्वर।

ततः प्रज्वालयित्वाग्निं ताव् उभौ हरिराक्षसौ। भ्रातृत्वम् उपसंपन्नौ परिष्वज्य परस्परम्।

अन्योन्यं लम्बितकरौ ततस् तौ हरिराक्षसौ। किष्किन्धां विशतुर् हृष्टौ सिंहौ गिरिगुहाम् इव।

स तत्र मासम् उषितः सुग्रीव इव रावणः। अमात्यैर् आगतैर् नीचस् त्रैलोक्योत्सादनार्थिभिः।

एवम् एतत् पुरावृत्तं वालिना रावणः प्रभो। धर्षितश् च कृतश् चापि भ्राता पावकसंनिधौ।

बलम् अप्रतिमं राम वालिनो ऽभवद् उत्तमम्। सो ऽपि तया विनिर्दग्धः शलभो वह्निना यथा।