वैशंपायन उवाच। सुदीर्घम् उष्णं निःश्वस्य धृतराष्ट्रो ऽम्बिकासुतः। अब्रवीत् संजयं सूतम् आमन्त्र्य भरतर्षभ। तेषां तच् चरितं श्रुत्वा मनुष्यातीतम् अद्भुतम्। चिन्ताशोकपरीतात्मा मन्युनाभिपरिप्लुतः। न रात्रौ न दिवा सूत शान्तिं प्राप्नोमि वै क्षणम्। संचिन्त्य दुर्नयं घोरम् अतीतं द्यूतजं हि तत्। तेषाम् असह्यवीर्याणां शौर्यं धैर्यं धृतिं पराम्। अन्योन्यम् अनुरागं च भ्रातॄणाम् अतिमानुषम्।
vaiśaṃpāyana uvāca. sudīrgham uṣṇaṃ niḥśvasya dhṛtarāṣṭro 'mbikāsutaḥ. abravīt saṃjayaṃ sūtam āmantrya bharatarṣabha. teṣāṃ tac caritaṃ śrutvā manuṣyātītam adbhutam. cintāśokaparītātmā manyunābhipariplutaḥ. na rātrau na divā sūta śāntiṃ prāpnomi vai kṣaṇam. saṃcintya durnayaṃ ghoram atītaṃ dyūtajaṃ hi tat. teṣām asahyavīryāṇāṃ śauryaṃ dhairyaṃ dhṛtiṃ parām. anyonyam anurāgaṃ ca bhrātṝṇām atimānuṣam.