अर्जुन उवाच। ततो माम् अभिविश्वस्तं संरूढशरविक्षतम्। देवराजो ऽनुगृह्येदं काले वचनम् अब्रवीत्।

दिव्यान्य् अस्त्राणि सर्वाणि त्वयि तिष्ठन्ति भारत। न त्वाभिभवितुं शक्तो मानुषो भुवि कश् चन।

भीष्मो द्रोणः कृपः कर्णः शकुनिः सह राजभिः। संग्रामस्थस्य ते पुत्र कलां नार्हन्ति षोडशीम्।

इदं च मे तनुत्राणं प्रायच्छन् मघवान् प्रभुः। अभेद्यं कवचं दिव्यं स्रजं चैव हिरण्मयीम्।

देवदत्तं च मे शङ्खं देवः प्रादान् महारवम्। दिव्यं चेदं किरीटं मे स्वयम् इन्द्रो युयोज ह।

ततो दिव्यानि वस्त्राणि दिव्यान्य् आभरणानि च। प्रादाच् छक्रो ममैतानि रुचिराणि बृहन्ति च।

एवं संपूजितस् तत्र सुखम् अस्म्य् उषितो नृप। इन्द्रस्य भवने पुण्ये गन्धर्वशिशुभिः सह।

ततो माम् अब्रवीच् छक्रः प्रीतिमान् अमरैः सह। समयो ऽर्जुन गन्तुं ते भ्रातरो हि स्मरन्ति ते।

एवम् इन्द्रस्य भवने पञ्च वर्षाणि भारत। उषितानि मया राजन् स्मरता द्यूतजं कलिम्।

ततो भवन्तम् अद्राक्षं भ्रातृभिः परिवारितम्। गन्धमादनम् आसाद्य पर्वतस्यास्य मूर्धनि।

युधिष्ठिर उवाच। दिष्ट्या धनंजयास्त्राणि त्वया प्राप्तानि भारत। दिष्ट्या चाराधितो राजा देवानाम् ईश्वरः प्रभुः।

दिष्ट्या च भगवान् स्थाणुर् देव्या सह परंतप। साक्षाद् दृष्टः सुयुद्धेन तोषितश् च त्वयानघ।

दिष्ट्या च लोकपालैस् त्वं समेतो भरतर्षभ। दिष्ट्या वर्धामहे सर्वे दिष्ट्यासि पुनरागतः।

अद्य कृत्स्नाम् इमां देवीं विजितां पुरमालिनीम्। पश्यामि भूमिं कौन्तेय त्वया मे प्रतिपादिताम्। मन्ये च धृतराष्ट्रस्य पुत्रान् अपि वशीकृतान्।

तानि त्व् इच्छामि ते द्रष्टुं दिव्यान्य् अस्त्राणि भारत। यैस् तथा वीर्यवन्तस् ते निवातकवचा हता। महाबला महामाया एकेन निहिता युधि।

अर्जुन उवाच। श्वः प्रभाते भवान् द्रष्टा दिव्यान्य् अस्त्राणि सर्वशः। निवातकवचा घोरा यैर् मया विनिपातिताः।

वैशंपायन उवाच। एवम् आगमनं तत्र कथयित्वा धनंजयः। भ्रातृभिः सहितः सर्वै रजनीं ताम् उवास ह।