वैशंपायन उवाच। उत्थितायां पृथायां तु सुभद्रा भ्रातरं तदा। दृष्ट्वा चुक्रोश दुःखार्ता वचनं चेदम् अब्रवीत्।

पुण्डरीकाक्ष पश्यस्व पौत्रं पार्थस्य धीमतः। परिक्षीणेषु कुरुषु परिक्षीणं गतायुषम्।

इषीका द्रोणपुत्रेण भीमसेनार्थम् उद्यता। सोत्तरायां निपतिता विजये मयि चैव ह।

सेयं ज्वलन्ती हृदये मयि तिष्ठति केशव। यन् न पश्यामि दुर्धर्ष मम पुत्रसुतं विभो।

किं नु वक्ष्यति धर्मात्मा धर्मराजो युधिष्ठिरः। भीमसेनार्जुनौ चापि माद्रवत्याः सुतौ च तौ।

श्रुत्वाभिमन्योस् तनयं जातं च मृतम् एव च। मुषिता इव वार्ष्णेय द्रोणपुत्रेण पाण्डवाः।

अभिमन्युः प्रियः कृष्ण पितॄणां नात्र संशयः। ते श्रुत्वा किं नु वक्ष्यन्ति द्रोणपुत्रास्त्रनिर्जिताः।

भवितातः परं दुःखं किं नु मन्ये जनार्दन। अभिमन्योः सुतात् कृष्ण मृताज् जाताद् अरिंदम।

साहं प्रसादये कृष्ण त्वाम् अद्य शिरसा नता। पृथेयं द्रौपदी चैव ताः पश्य पुरुषोत्तम।

यदा द्रोणसुतो गर्भान् पाण्डूनां हन्ति माधव। तदा किल त्वया द्रौणिः क्रुद्धेनोक्तो ऽरिमर्दन।

अकामं त्वा करिष्यामि ब्रह्मबन्धो नराधम। अहं संजीवयिष्यामि किरीटितनयात्मजम्।

इत्य् एतद् वचनं श्रुत्वा जानमाना बलं तव। प्रसादये त्वा दुर्धर्ष जीवताम् अभिमन्युजः।

यद्य् एवं त्वं प्रतिश्रुत्य न करोषि वचः शुभम्। सफलं वृष्णिशार्दूल मृतां माम् उपधारय।

अभिमन्योः सुतो वीर न संजीवति यद्य् अयम्। जीवति त्वयि दुर्धर्ष किं करिष्याम्य् अहं त्वया।

संजीवयैनं दुर्धर्ष मृतं त्वम् अभिमन्युजम्। सदृशाक्षसुतं वीर सस्यं वर्षन्न् इवाम्बुदः।

त्वं हि केशव धर्मात्मा सत्यवान् सत्यविक्रमः। स तां वाचम् ऋतां कर्तुम् अर्हसि त्वम् अरिंदम।

इच्छन्न् अपि हि लोकांस् त्रीञ् जीवयेथा मृतान् इमान्। जीवति त्वयि मानद। पाण्डवान् अपि सर्वांस् त्वं। किं पुनर् दयितं जातं स्वस्रीयस्यात्मजं मृतम्।

प्रभावज्ञास्मि ते कृष्ण तस्माद् एतद् ब्रवीमि ते। कुरुष्व पाण्डुपुत्राणाम् इमं परम् अनुग्रहम्।

स्वसेति वा महाबाहो हतपुत्रेति वा पुनः। प्रपन्ना माम् इयं वेति दयां कर्तुम् इहार्हसि।