युधिष्ठिर उवाच। कथंवीर्यः समभवत् स राजा वदतां वरः। कथं च जातरूपेण समयुज्यत स द्विज।

क्व च तत् सांप्रतं द्रव्यं भगवन्न् अवतिष्ठते। कथं च शक्यम् अस्माभिस् तद् अवाप्तुं तपोधन।

व्यास उवाच। असुराश् चैव देवाश् च दक्षस्यासन् प्रजापतेः। अपत्यं बहुलं तात ते ऽस्पर्धन्त परस्परम्।

तथैवाङ्गिरसः पुत्रौ व्रततुल्यौ बभूवतुः। बृहस्पतिर् बृहत्तेजाः संवर्तश् च तपोधनः।

ताव् अपि स्पर्धिनौ राजन् पृथग् आस्तां परस्परम्। बृहस्पतिश् च संवर्तं बाधते स्म पुनः पुनः।

स बाध्यमानः सततं भ्रात्रा ज्येष्ठेन भारत। अर्थान् उत्सृज्य दिग्वासा वनवासम् अरोचयत्।

वासवो ऽप्य् असुरान् सर्वान् निर्जित्य च निहत्य च। इन्द्रत्वं प्राप्य लोकेषु ततो वव्रे पुरोहितम्। पुत्रम् अङ्गिरसो ज्येष्ठं विप्रश्रेष्ठं बृहस्पतिम्।

याज्यस् त्व् अङ्गिरसः पूर्वम् आसीद् राजा करंधमः। वीर्येणाप्रतिमो लोके वृत्तेन च बलेन च। शतक्रतुर् इवौजस्वी धर्मात्मा संशितव्रतः।

वाहनं यस्य योधाश् च द्रव्याणि विविधानि च। शयनानि च मुख्यानि महार्हाणि च सर्वशः। ध्यानाद् एवाभवद् राजन् मुखवातेन सर्वशः।

स गुणैः पार्थिवान् सर्वान् वशे चक्रे नराधिपः। संजीव्य कालम् इष्टं च सशरीरो दिवं गतः।

बभूव तस्य पुत्रस् तु ययातिर् इव धर्मवित्। अविक्षिन् नाम शत्रुक्षित् स वशे कृतवान् महीम्। विक्रमेण गुणैश् चैव पितेवासीत् स पार्थिवः।

तस्य वासवतुल्यो ऽभून् मरुत्तो नाम वीर्यवान्। पुत्रस् तम् अनुरक्ताभूत् पृथिवी सागराम्बरा।

स्पर्धते सततं स स्म देवराजेन पार्थिवः। वासवो ऽपि मरुत्तेन स्पर्धते पाण्डुनन्दन।

शुचिः स गुणवान् आसीन् मरुत्तः पृथिवीपतिः। यतमानो ऽपि यं शक्रो न विशेषयति स्म ह।

सो ऽशक्नुवन् विशेषाय समाहूय बृहस्पतिम्। उवाचेदं वचो देवैः सहितो हरिवाहनः।

बृहस्पते मरुत्तस्य मा स्म कार्षीः कथं चन। दैवं कर्माथ वा पित्र्यं कर्तासि मम चेत् प्रियम्।

अहं हि त्रिषु लोकेषु सुराणां च बृहस्पते। इन्द्रत्वं प्राप्तवान् एको मरुत्तस् तु महीपतिः।

कथं ह्य् अमर्त्यं ब्रह्मंस् त्वं याजयित्वा सुराधिपम्। याजयेर् मृत्युसंयुक्तं मरुत्तम् अविशङ्कया।

मां वा वृणीष्व भद्रं ते मरुत्तं वा महीपतिम्। परित्यज्य मरुत्तं वा यथाजोषं भजस्व माम्।

एवम् उक्तः स कौरव्य देवराज्ञा बृहस्पतिः। मुहूर्तम् इव संचिन्त्य देवराजानम् अब्रवीत्।

त्वं भूतानाम् अधिपतिस् त्वयि लोकाः प्रतिष्ठिताः। नमुचेर् विश्वरूपस्य निहन्ता त्वं बलस्य च।

त्वम् आजहर्थ देवानाम् एको वीर श्रियं पराम्। त्वं बिभर्षि भुवं द्यां च सदैव बलसूदन।

पौरोहित्यं कथं कृत्वा तव देवगणेश्वर। याजयेयम् अहं मर्त्यं मरुत्तं पाकशासन।

समाश्वसिहि देवेश नाहं मर्त्याय कर्हि चित्। ग्रहीष्यामि स्रुवं यज्ञे शृणु चेदं वचो मम।

हिरण्यरेतसो ऽम्भः स्यात् परिवर्तेत मेदिनी। भासं च न रविः कुर्यान् मत्सत्यं विचलेद् यदि।

बृहस्पतिवचः श्रुत्वा शक्रो विगतमत्सरः। प्रशस्यैनं विवेशाथ स्वम् एव भवनं तदा।